Geschiedenis Van de Trombose

Het allereerste geval wordt in de literatuur beschreven door de franciscaner monnik GUILLAUME DE SAINT PATHUS . Hij verteltRaoul, een jonge Normandische schoenmaker, over de typische symptomen van een diepveneuze trombose (oedeem en verergerende pijn van de kuit naar de rechterdj).

RUDOLPH VIRCHOW, een Duitse patholoog, bestudeert de factoren die leiden tot de vorming van bloedstolsels: aderverstopping, aantasting van de aderwand en hypercoagulabiliteit. Deze drie factoren vormen vandaag de dag de ‘Triade van Virchow’. 

ARMAND TROUSSEAU, een Franse arts en politicus, beschrijft de vaak voorkomende link tussen trombose en kanker waarvan hij zelf het slachtoffer wordt. Het ‘Syndroom van Trousseau’ duidt vandaag de dag op het optreden van meerdere tromboses op verschillende plaatsen voordat er een tumor ontdekt wordt. 

Jay Mc Lean isoleert en identificeert de moleculen met antistollingseigenschappen uit een hondenlever en noemt ze HEPARINE. Daarna bleek dat het antistollingsmiddel dat Maurice Doyon in 1911 ontdekte ook heparine was. 

Een Amerikaanse dierenarts ziet heel wat koeien sterven aan inwendige bloedingen, nadat ze bedorven klaver hadden gegeten. DOKTER KARL LINK en zijn medewerkers ontdekken de grote schuldige: het middel dicoumarol. Vitamine K blijkt het tegengif te zijn. 

Tage Astrup beschrijft als eerste een natuurlijk antistollingseiwit dat in combinatie met heparine 2.000 keer meer effect heeft. Dit eiwit wordt achtereenvolgens “proantitrombine”, “antitrombine III” en uiteindelijk “ANTITROMBINE” genoemd. Het tekort daaraan wordt in 1965 beschreven door Olav Egeberg. 

In de jaren 60 worden voor het eerst ANGIOGRAFIEËN en SCINTIGRAFIEËN  van de longen gemaakt. Vóór deze onderzoeken kon een longembolie alleen maar vastgesteld worden... ná  overlijden van de patiënt.

Proteïne C en S, twee natuurlijke antistollingsmiddelen, worden ontdekt. De eerste, die door Jan Stenflo ontdekt werd, wordt gewoon PROTEÏNE C genoemd omdat het het derde molecuul was dat hij tijdens zijn studie onderzocht. PROTEÏNE S, werd ontdekt door Richard DIScipio en vernoemd naar zijn ontdekkingsplaats: Seattle. 

De D-dimeren worden voorgesteld als exclusietest voor DIEPVENEUZE TROMBOSE en vervolgens ook LONGEMBOLIE.

Factor V Leiden wordt ontdekt door Björn Dalhbäck. Het is een mutatie op het gen van stollingsfactor V die gelinkt wordt aan een verhoogd risico op trombose. De mutatie wordt uiteindelijk vernoemd naar de Nederlandse stad waar ze ontdekt werd: LEIDEN. 

De Wereld Gezondheidsorganisatie erkent de link tussen het RISICO OP TROMBOSE EN REIZEN MET HET VLIEGTUIG. Risicopatiënten lopen na een vlucht van ongeveer 4 uur al dubbel zoveel risico op de ontwikkeling van een diepveneuze trombose. 

Er wordt een nieuwe medicijnensoort op de markt gebracht: de DIRECTE ORALE ANTICOAGULANTIA. Dit is een aanvulling op de twee soorten die al verkrijgbaar waren: heparine en antivitamine K. 

De Trombinegeneratietest die in 1953 in Oxford ontwikkeld werd, wordt aangepast. Dit is een FUNCTIONELE TEST voor coagulatie in het algemeen en een moderne onderzoeksmethode voor hemostase. 

Veneuze trombo-embolie (VTE) is de 3^E GROOTSTE cardiovasculaire doodsoorzaak (na een hartinfarct en herseninfarct) en de MEEST VOORKOMENDE vermijdbare doodsoorzaak in het ziekenhuis.